Kanadyjkowe ABC

Sprzęt
Oferowane przeze mnie spływy odbywają się na 2-3 osobowych kanadyjkach (szczególnie polecanych dla rodzin z dziećmi) oraz 2-osobowych kajakach.

Łącznie jednorazowo w spływie może wziąć udział 25-30 osób. 



W każdej kanadyjce są trzy ławeczki.
Wymiary kanadyjki wynoszą: długość – 4,2 metra, szerokość – 85 cm. Waga kanadyjki ok. 30 kg.
Każdy uczestnik spływu kanadyjką otrzymuje dodatkowo pagaja (wiosło), a także na życzenie kamizelkę asekuracyjną.

Na telefon, aparat fotograficzny i dokumenty oferujemy wypożyczenie wodoodpornego opakowania.

Kanadyjkowe ABC

Współczesna kanadyjka turystyczna pochodzi od łodzi Indian Ameryki Północnej. Jest szersza od kajaka i najczęściej pozbawiona pokładu.
Kanadyjka nie jest popularnym w Polsce sprzętem wykorzystywanym do pływania. Nawet nazwa "kanadyjka" jest w języku polskim dziwnie prawie nieobecna. Niektórzy wolą "canoe", inni spolszczają "kanu", jeszcze inni próbują dotrzeć do etymologii tej nomenklatury twierdząc, że kanadyjka to łódź sportowa, a kanu jest łodzią turystyczną, chociaż nikt nie odróżnia nazwą kajaka i kajaka turystycznego, ot kajak jest kajakiem i kropka.

Jakie są zatem „wady” i „zalety" kanadyjki w porównaniu z kajakiem?

Zalety:

1. Sterowność
Mimo iż kanadyjki są z reguły większe od kajaków dwójek, to są bardzo sterowne. Ruch pagaja (wiosła) w wodzie jest długi i przez to wiosło pełni rolę napędu i steru równocześnie, pozwalając wioślarzowi na bardzo precyzyjne manewry, co w kajaku jest trudniejsze, bowiem wiosło głównie pcha łódkę, a wioślarze siedzą bliżej środka i manewry nie są tak efektywne.

2. Pakowność
Kanadyjki są duże, rzadko krótsze niż 4 metry. Przy kanadyjkach o długości około 5 metrów wygodnie można pływać w trzy osoby.

3. Waga
Pomimo dużych rozmiarów kanadyjki są z reguły lżejsze od kajaków dwójek, ponieważ kajaki są zabudowane, zaś kanadyjki posiadają lekką, otwartą konstrukcję.

4. Elegancja i wygoda
Te łódki mają duszę. Taaak, po prostu są piękne. Wrzecionowaty kształt, lekko wygięte końce, idealne proporcje. Tej harmonii nie zakłóca chlapanie wodą czy krzyżowanie wioseł, jak w przypadku kajaków. Nawet na byle chojrackiej "kanadzie" wioślarz wygląda godnie i dostojnie (o ile potrafi prowadzić). Siedzi się wysoko, na suchym siedzisku (czego nigdy kajakarze nie doświadczają) i widać z tej wysokości o wiele więcej niż z kajaka.

Wady:

1. Szybkość
Niestety kanadyjki są wolniejsze od kajaków. Równorzędne osady na kajakach zawsze wyprzedzą kanadyjkarzy. Natomiast pływanie na kanadyjce wymaga pewnego rodzaju wprawy, którą posiadają tylko wytrawni turyści kajakowi i dlatego z reguły nie opóźniają tempa spływu. Kanadyjki są bardzo trudne w prowadzeniu na dużych akwenach przy silnych bajdewindach. Wysoko siedzący kanadyjkarze działają wówczas jak żagle, pochłaniając prawie całą energię wiosłowania, nawet pomimo turbodoładowania licznymi przekleństwami. Każde minimalne zboczenie z kursu powoduje natychmiastowe odpadniecie, tak trudne do skorygowania przy wysokiej fali.

2. Rozmiary
Są duże, trudne w przechowaniu. Niektóre wypożyczalnie sprzętu wodnego nie mają kanadyjek.
Pływanie na kanadyjce turystycznej to głównie przyjemność zespołowa. Sukces bezpiecznego i dobrego płynięcia zależy jednak w dużej mierze od umiejętności współdziałania. Warto pamiętać, że tworząc osadę stanowimy jedno.
Prawidłowa technika wiosłowania na kanadyjce jest wypadkową sposobu siedzenia, trzymania wiosła i ruchu wioślarza przeciągającego wiosło przez wodę.

Zasady bezpiecznego spływu kanadyjką.

1. Wsiadanie
Wsiadanie - niby trywialna sprawa, ale są pewne reguły. Tam gdzie jest nurt powinno się zaczynać dziobem pod prąd.

2. Siedzenie
Najefektywniej siły motoryczne rozkładają się gdy wioślarz klęczy na jednej nodze, druga zaś oparta jest ku przodowi na dnie, tak że udo z podudziem tworzą kąt niewiele większy od 90. Oczywiście w turystyce podstawowym atrybutem sposobu siedzenia jest wygoda, stąd siedzi się na ławeczkach opartych o burty kanadyjki. Jednak aby zapewnić najlepszy rozkład sił należy usiąść asymetrycznie, tzn. bliżej burty z której się wiosłuje. Noga od strony wiosła powinna być zgięta w kolanie (jeśli nie ma bagażu pod ławeczką, to jest tam dobre miejsce właśnie na naszą podkuloną nogę) zaś druga noga winna być zaparta o bagaż tak aby udo z podudziem stanowiły kąt rozwarty. Taka postawa pozwala wytrzymać ponad godzinę wiosłowania, zapewnia możliwość dalekiego chwytu wody z przodu, długiego przeciągnięcia i wyjęcia wiosła z tyłu.

3. Trzymanie wiosła
Pagaj (wiosło) należy dzierżyć pewnie, acz nie za mocno. Ręka dolna (ta od strony wiosłującej) trzyma stylisko wiosła 10, 20 cm nad piórem, górna zaś spoczywa na poprzecznej rękojeści na początku styliska wiosła. Błędem jest trzymanie pagaja zbyt wąsko. Skręty pasa barkowego i nadgarstka ręki górnej powodują odpowiednie ułożenie pióra w wodzie. Powierzchnia pióra w fazie przeciągnięcia jest mniej więcej prostopadła do burty, ale podczas wykończenia pracy w wodzie i przy licznych manewrach takich jak naciąganie, kontrowanie czy hamowanie przyjmuje całe spektrum kątów.

4. Ruch wioślarza
Kanadyjkarz siedzący wygodnie i prawidłowo dzierżący kopyść w końcu może zacząć wiosłować i manewrować kanadyjką.
Teraz tylko wypada zgrabnie połączyć te trzy elementy: usiąść wygodnie na ławeczce, złapać prawidłowo wiosło i wykonać prawidłowy ruch i... płyniemy!

5. Wyhamowanie szybkości i zatrzymanie
Zatrzymanie się na wodzie płynącej bez dokonania zwrotów stosuje się w celu rozpoznania przeszkody lub przy dobijaniu do brzegu, w miejscu za wąskim na dokonanie obrotu. Na wodach stojących hamujemy i dobijamy do brzegu. Manewr ten wykonuje się wiosłując do tyłu obustronnie, prowadząc wiosło od rufy do dzioba kajaka. Stroną pracującą wiosła jest w tym przypadku strona wypukła. Kontrolujemy ustawienie kajaka, które powinno być równoległe do linii prądu.

Nie wolno zatrzymywać się w ten sposób na wodach dzikich o bardzo szybkim nurcie, gdyż grozi to niekon-trolowanym obróceniem kajaka lub wywrotką.

Źródło: http://kajak.org.pl/wiedza/technika/kanadyjka/